Edy Reja debuton sot në Wembley në pankinë me Shqipërinë, kundër Anglisë, në moshën 76-vjeçare: komplimente. “Unë kam qenë vetëm një herë në Wembley, si vëzhgues. Në Londër kam kaluar vetëm një fundjavë, falë vajzës sime Elizabeth, por profesioni dhe pasioni për detin më kanë mbajtur gjithmonë larg ishullit britanik,”- është shprehur ai në prag të këtij takimi, në një intervistë për “La Gazzetta dello Sport”.
Kujtimet si futbollist?
“Një ndeshje me ekipin U-23, Bob Vieri, Anastasi dhe miku im Pasetti, me të cilin kam luajtur në Spal. Po flasim për 20 dhjetor 1967, në Nottingham, një fushë e ngrirë. Në fund të ndeshjes u kthyem në hotel, britanikët dolën me gratë dhe të dashurat. E kishim zili lirinë e tyre. Në atë kohë ne duhej të silleshim si fretër. Në Angli ishin vitet e Beatles”.
Pra pa flokë të gjatë.
“Moda e asaj kohe ishin basetat e gjata dhe flokët më të valëzuar. Ishte diçka. Por mua më pëlqenin Beatles dhe shpirti që buronte nga këngët e tyre”.
Po futbolli në Premier League?
“Burimet ekonomike dhe të huajt, lojtarët dhe teknikët, kanë lejuar që kampionati anglez të bëhet më interesanti në botë. Ka kampionë të mëdhenj në Premier League, por edhe në kohën time ka pasur futboll të nivelit të lartë. Flas për Bobby Charlton, George Best dhe atë mesfushorin e ashpër, Stiles”.
Shqipëria ka një shpresë të vogël për t’u kualifikuar në “play-off”, por ëndrra kalon në rezultate të tjera.
“Ne ishim të pafat në ndeshjet me Poloninë, pas mungesave në lidhje me Covid dhe një penalltie të mohuar”.
Luhet me dyer të mbyllura pas incidenteve të finales së Europës.
“Skuadra e Southgate do të luajë pa tension. Kam përshtypjen se britanikët po ndiejnë presionin nga Wembley”.
Pragndeshje e qetë?
“Na e kanë mohuar shoqërimin me eskortë, por për pjesën tjetër nuk ka problem”.
Si ndihesh të debutosh në Wembley në moshën tënde?
“Çmim për pasionin. Pas Katanias, në vitin 2003, kisha vendosur të largohesha. U regjistrova në kurs për të marrë një licencë detare. Doja të shkoja rreth Adriatikut me varkë: bregdeti kroat është fantastik. Një mbrëmje mora një telefonatë nga Cellino: ai më ofroi Cagliarin. Unë nuk pranova, doja të shijoja detin, por po atë natë më thirri dhe të nesërmen firmosa kontratën. Karriera e rifilluar: Napoli, Lazio, Hajduk, Atalanta, Shqipëria. Më pëlqen trajningu: jam në kontakt me të rinjtë dhe jam i lidhur me botën”.
Nga vitet 1960 e deri më sot ka pasur një revolucion të Kopernikut.
“Ne në Grado, rrathët i bënim rërë. Sot kjo është e paimagjinueshme”.
Keqardhje për ato verëra?
“Nuk kam folur me Pasolinin për një kohë të gjatë. Ishin kohët kur organizoheshin miqësore me këngëtarë dhe njerëz të kinemasë. Ai ishte shumë i mirë, një sulmues i shpejtë. Ai i kalonte ditët duke lexuar nën një ombrellë. Ishte e qartë se ai kishte një kulturë të madhe “.
Miqtë e një jete?
“Bruno Pizzul dhe Fabio Capello”.
Pas Mancinit dhe Marco Rossit, mungon italiani i tretë për të zënë shah-mat Southgate.
“Koha mbaroi, ju pershendes”.
