Kur një person normal ngjitet në anën qiellore të famës, ndjenja e tij e identitetit është e ndarë në dysh. Vetë-perceptimi që ata kanë zhvilluar gjatë jetës së tyre deri në atë pikë, vetja e vërtetë, e lejuar të shfaqet në momente intime duhet të përballet me një imazh të jashtëm, mbi të cilin ata mund të ushtrojnë një kontroll minimal.
Sipas The Guardian, Charlie Chaplin, ndoshta i pari që luftoi me këtë sfidë të ekspozimit, shkoi një hap më tej duke shpikur një personazh që mund të “suvatonte” mbi vete. Charlie Chaplin i vërtetë, një dokumentar i ri në kinema këtë javë, paraqet alter egon e tij “Little Tramp” si një mburojë. Nëse audienca do të shikonte kapelën e gomës, mustaqet e furçës së dhëmbëve dhe bastunin e gomës, ata nuk do ta shihnin kurrë njeriun që i mbante ato.
“Më kujtohet, edhe si fëmijë, të kisha një imazh të Charlie Chaplin në kokën time. Ashtu si shumica e njerëzve, kostumi ishte i njohur për mua. Këta filma i pamë me shumë paragjykime; ai është simbol i një stili të hershëm, vizatimor të komedië së kinemasë. Si një i rritur që i rishikoj këto, u mahnita nga sa moderne ndiheshin, sa subversive, se sa nuk ndihej vjtërsia. Të gjithë kanë një ide për Charlie Chaplin. Por njerëzit që e njihnin më së miri e ndjenin se ishte e vështirë të krijoje një lidhje me të… se nuk e njihnin vërtet, se ai gjithmonë performonte”, thotë bashkëregjisori James Spinney.
Dokumenti-biografik trajton Chaplin-in si një aktor komedian e njëherë si fëmijë punëtor dikensian, novator, i madh. Në atë që Spinney e përshkruan si një nga historitë më të mëdha të rrëfyera ndonjëherë, e vetmja fije lidhëse mes shumë uljeve dhe ngritjeve është tensioni midis jetës private dhe publike të Chaplin. Ai i vlerësonte turmat e tij të fansave dhe i urrente intervistat, duke qëndruar në admirim, ndërkohë që luftonte me ankthin e të qenit i njohur dhe megjithatë i panjohur.
