Të gjithë burrat që nuk martoheshin quheshin gjithmonë “djem”. Ata nuk mund të mbanin sahat e të vishnin rrobat e burrave, por gjithnjë do të rrinin me rrobat e djalërisë, deri në moshën e fundit të pleqërisë. Këta djem nuk mund të rrinin në ambiente me burra për të biseduar, sepse ata nuk mund të quheshin burra, por djem dhe gjithmonë rrinin me djemërinë. Djemëria zgjidhte anëtarët e këshilltarët për punët e veta. Asnjëherë nuk zgjidhej i pari i shtëpisë si anëtar i gjyqit, pasi ai s’mund t’i gëzonte ato të drejta, për sa kohë s’kishte krijuar familje. Në popull këta njerëz quheshin si “të pamëshirshëm” ose “zemërfortë”, apo “trima”.
Një djalë që martohej, në atë kohë, vishte jelekun bojë gjaku nga nata e martesës, vinte në brez sahatin me zinxhir të varur në qafë dhe dilte në mjediset e burrave që ishin thirrur atë natë në dasëm, duke u përshëndetur me ta: “Mirëse ju gjej!’’ Ndërkohë që ata ia kthenin: “Mirë se vjen !’’ Pas kësaj, ai kishte të drejtë të bisedonte me ta, sepse ai nuk ishte më “djalë” por, tashmë, quhej “burrë”. Sahati me zinxhir në qafë dhe jeleku i kuq bënin dallimin midis djalit dhe burrit.
