Në Lozhën e Bekimeve, Robert Francis Prevost, Papa i sapozgjedhur Leoni XIV, nuk u shfaq vetëm. Ai donte që Pietro Parolin ta kishte pranë.
Ai ishte kandidati favorit në prag të Konklavës dhe luan rolin e kandidatit “që hyn si Papë” dhe rrezikon, siç ndodhi në fakt, “të dalë si kardinal”.
Por fakti që e donin pranë tyre, përpara bekimit Urbi et Orbi, ishte shenja më e qartë se nuk kishte, dhe as nuk do të ketë, ndonjë armiqësi midis të dyve. Një mesazh për t’i thënë botës, në një mënyrë të qartë, se jo vetëm politika e jashtme e Françeskut dhe sfidat e tij të dialogut me Kinën dhe Jugun Global janë të paprekshme. Por edhe se “paqja e çarmatosur dhe çarmatosëse”, e shpresuar në fjalimin e parë të Prevostit, do të fillojë pikërisht nga Kuria.
Zërat e brendshëm flasin për një Konklavë që u hap me numërimin e votave që tregoi një numër të konsiderueshëm preferencash për Parolin, por jo të mjaftueshme për të arritur një konsensus të fortë, të aftë për t’iu përgjigjur në mënyrë kompakte përçarjeve jashtë dhe brenda Kishës. Nuk mund të mbaronte kështu. I pari që nuk e donte ishte vetë Parolin. Kështu, dje, brenda mureve të Vatikanit, kishte nga ata që pëshpëritën për hapin e tij bujar prapa me preferencat e drejtuara në favor të kandidatit në ngritje, Prevost. Dhe kishte edhe nga ata që spekuluan se hapi prapa i Parolin ishte shkaku i vonesës së madhe me të cilën u shfaq tymi i zi ditën e parë. Rindërtimet ishin të vështira për t’u verifikuar në fshehtësi, nën kërcënimin e përjashtimit, që u ishte imponuar Kardinalëve.
Megjithatë, ajo që është e sigurt është se Prevost, misionar për njëzet vjet në Peru, ku themeloi edhe një famulli, u takua me Papa Françeskun gjatë njërit prej udhëtimeve të tij dhe u emërua menjëherë kardinal dhe president i Komisionit Papnor për Amerikën Latine, arriti të përfitonte nga përplasja e fshehtë që në këtë Konklavë ndau kardinalët e Amerikës së Veriut nga ata të vendeve të Amerikës së Jugut. Por ai u ndihmua gjithashtu, dhe jo pak, nga jehona e qëndrimit të tij kundër vendimit të Donald Trump për të anuluar mbi 90 përqind të ndihmës ndërkombëtare të menaxhuar nga USAid, i përcaktuar si një “vendim kriminal”.
Kardinalët afrikanë që flisnin frëngjisht gjithashtu e shikonin me simpati, si djalin e prindërve që emigruan nga Franca: Louis Marius Prevost, me origjinë italo-franceze, dhe Mildred Martínez, me origjinë spanjolle.
Dhe i gjithë krahu i kardinalëve, më të vëmendshëm ndaj traditës, me siguri e pa atë me një dashamirësi më të madhe sesa hipotezën e një të huaji, ndoshta ndër të fundit që do të emëroheshin, në skajet më të largëta të tokës, nga Papa Bergoglio. Duke qenë gjithashtu në gjendje të vlerësojnë aftësitë e shkëlqyera të ndërmjetësimit të Prevostit të demonstruara në sinodin e fundit, ku ai arriti t’i sillte peshkopët konservatorë në një marrëveshje me peshkopët gjermanë, të cilët kërkonin, për shembull, shugurimin diakonal, nëse jo presbiteral, të grave nga tradicionalistët.
Karakteristika që e kanë bërë kardinalin, i cili u diplomua në matematikë, teologji dhe të drejtë kanonike, të identifikohet jo si një ndjekës i thjeshtë i Papa Françeskut, por si një njeri i aftë për të kryer reformat që nuk kishte forcën t’i përfundonte. Por pa lot.
Dhe emri i zgjedhur për papnikun e tij e ka demonstruar tashmë këtë. Prevosti do të jetë pasardhësi i Shën Leonit të Madh, i cili mbrojti ortodoksinë katolike dhe u përball me Atilën duke e bindur të mos pushtonte Romën. Por mbi të gjitha, ai do të ndjekë gjurmët e Leonit XIII, Papës së enciklikës Rerum Novarum, e cila trajtoi çështjen sociale dhe të drejtat e punëtorëve dhe i dha jetë doktrinës sociale të Kishës, e konsoliduar nga Koncili i Dytë i Vatikanit dhe e ikonizuar nga fraza e famshme e Palit VI, “ruhuni nga zemërimi i të varfërve”, drejtuar edhe hierarkive kishtare.
Por ka më shumë. Leo XII ishte gjithashtu Papa që tregoi hapje dhe interes të madh për popujt e huaj. Ati Giulio Albanese, një misionar i kombësisë Comboni, kujton: “Ai ishte Papa i parë që priti, më 3 mars 1880, një grup amerikanësh vendas, të cilët mbërritën në Romë me Buffalo Bill dhe ngritën kampin në lagjen Prati jo shumë larg Castel Sant’Angelo dhe më pas u pritën nga Papa në Bazilikën e Shën Pjetrit”.
