Metodat dhe mënyrat e rritjes së fëmijëve janë nga më të ndryshmet dhe, në disa raste janë të dobishme ndërsa në të tjera mund të jenë kundërproduktive. Fakti është që krijimi i një lidhje solide dhe të dashur me fëmijët tanë, nuk është thjesht një kërkesë, por një domosdoshmëri.
Ekzistenca e lidhjes me prindërit duhet të jetë jo vetëm siguri fizike, por edhe siguri emocionale. Është një mënyrë që fëmijët të ndjehen të dashur dhe të pranuar, pavarësisht se çfarë ndodh.
Kjo ndjenjë është një burim besimi për fëmijët për të eksploruar botën, për t’u lidhur me të tjerët dhe për të mësuar lirshëm. Liria e tyre për të eksploruar botën është e lidhur ngushtë me pasiguritë e tyre, rregullimin e stresit dhe aftësinë për përshtatje. Përveç kësaj, një situatë e qëndrueshme në këtë kuptim, do t’i bëjë ata më të qëndrueshëm mendërisht dhe psikologjikisht kur të rriten.
Në varësi të rrethanave personale dhe situatës shoqërore të fëmijës, si dhe marrëdhënies ekzistuese ose jo-ekzistente me prindërit e tyre dhe qëndrimit të tyre ndaj fëmijës së tyre, psikoanalisti John Bowlby ka treguar 4 lloje të lidhjes prindër-fëmijë.
Lidhje e sigurt
Ky lloj i lidhjes është një mënyrë për të provuar që prindërit dhe fëmijët ndajnë një marrëdhënie të dashur dhe të ngushtë. Kur ekziston kjo lloj atashimi, një fëmijë ndihet i dashur, i mbrojtur dhe i kujdesur. Kjo, nga ana tjetër, i lejon atij ose asaj të zhvillojë një marrëdhënie të shëndetshme dhe të qëndrueshme me njerëzit e tjerë përreth tyre. Fëmijët që janë rritur me këtë lloj lidhje kanë më shumë vetëbesim dhe vetëvlerësim, kështu që ata ndihen më të sigurt kur ndërveprojnë me të tjerët. Ky lloj i besimit është një tipar dallues që zgjat deri në moshën e rritur, i cili gjithashtu u lejon atyre të arrijnë marrëdhënie të qëndrueshme pa pasur frikë se do të braktisen.
Lidhja Ankthi-Ambivalente
Kur marrëdhënia nuk është aq e ngushtë ose lëkundet vazhdimisht midis edukimit të të rriturve dhe mungesës së vëmendjes, fëmijët priren vazhdimisht të kërkojnë miratim nga modelet e tyre në një përpjekje për të zëvendësuar atë afërsi dhe dashuri që duhet t’u jepen nga prindërit e tyre. Fëmijët që rriten me këtë lloj atashimi, priren të jenë më të pasigurt dhe shumë shpesh kanë një vetëvlerësim të ulët dhe vuajnë nga frika e braktisjes. Ata gjithashtu shpesh kanë frikë nga eksplorimi i botës. Këta fëmijë ka të ngjarë të rriten që të bëhen të varur emocionalisht nga të tjerët dhe të kenë vështirësi në marrëdhëniet e tyre personale sepse nuk ndihen të dashur.
Lidhja Shmangëse
Në rastet kur prindërit nuk i japin kujdesin e duhur fëmijës së tyre, ai ose ajo tenton të kërkojë zgjidhje nga vetja. Kjo do të thotë që fëmijët mësojnë të përballen me atë mungesë dashurie dhe, në një farë mënyre, bëhen të vetë-mjaftueshëm. Sidoqoftë, çmimi që ata paguajnë për këtë është një tjetërsim emocional nga prindërit e tyre, i cili gradualisht mund të çojë në, për shembull, bebet që nuk qajnë kur prindërit e tyre largohen,
Ju mund të jeni të prirur të mendoni se kjo është e shkëlqyer dhe se kjo lloj sjellje është një shenjë e sigurisë, por në të vërtetë nuk është kështu. Është diçka që fëmijët e mësojnë nga nevoja, por jo për kënaqësi, e cila krijon një vuajtje të madhe tek fëmija, si dhe nivele të larta të stresit dhe problemeve të vetëvlerësimit. Dhe, ndërsa një fëmijë fillon të luftojë me shprehjen e ndjenjave të tyre, ata një ditë mund ta kenë të vështirë të kuptojnë emocionet e tyre dhe të të tjerëve dhe të fillojnë të shmangin marrëdhëniet intime në moshën e rritur.
Shtojcë e paorganizuar
Ky lloj i lidhjes karakterizohet padyshim nga konfuzioni. Kur prindërit janë të paqëndrueshëm, të pasigurt dhe sigurojnë kujdes të pamjaftueshëm për fëmijët e tyre, prodhohet një përzierje midis 2 llojeve të mëparshme: të shqetësuar dhe shmangës.
Fëmija mëson të mos u besojë të tjerëve dhe madje përjeton frikë nga modelet ose figurat që duhet të jenë siguruesit e mbrojtjes dhe kujdesit të tyre. Kjo, nga ana tjetër, rezulton në zhvillimin e një personaliteti mjaft të pasigurt, me një tendencë drejt reagimeve impulsive dhe ndonjëherë joproporcionale. E gjithë kjo çon në menaxhim të dobët emocional dhe reagime shumë shpërthyese. Sigurisht, kjo gjithashtu e bën shumë të vështirë krijimin e marrëdhënieve ndërpersonale që zgjasin shumë.
