Ditën e djeshme u publikua për herë të parë lajmi se Facebook dhe Instagram mund të mbyllen në Evropë. Një skenar pothuajse surreal, një ëndërr për disa dhe një makth për shumëkënd, zhdukja e rrjeteve sociale më të njohura në botë nga tregu evropian u mendua si një shantazh ekstrem nga Mark Zuckerberg në lojën e të dhënave midis Evropës dhe Shteteve të Bashkuara.
Kërcënimi fshihet në raportin vjetor të Metës drejtuar KSHZ-së, bordit mbikëqyrës të bursës amerikane. Një fjali e shkurtër që alarmoi shtypin e specializuar: Meta mund të “detyrohet” të mbyllë Facebook dhe Instagram në Evropë nëse shkëmbimi, mbledhja dhe ruajtja transkontinentale e të dhënave vihej në rrezik. Kompania tha se ka besim se një marrëveshje do të arrihet në vitin 2022, por nëse kjo nuk ndodh, “ne ndoshta nuk do të jemi më në gjendje të ofrojmë disa nga produktet dhe shërbimet tona më të rëndësishme, duke përfshirë Facebook dhe Instagram, në Evropë”. Në një kërkesë për sqarim, nënkryetari i Metës për çështjet globale, Nick Clegg, shpresoi që ligjvënësi evropian do të miratonte një “qasje pragmatike dhe proporcionale” për të parandaluar “mijëra kompani, përfshirë Facebook, të pësojnë dëme serioze”.
Por është e qartë se supermarketi që mbledh emrin dhe adresën me kartën e besnikërisë sigurisht që nuk ka frikë nga një shtrydhje e re në privatësinë transkontinentale: janë gjigantët e teknologjisë, shumëkombëshe të socialitetit dixhital, ata që janë në qendër në këto muaj të një negociata shumë delikate mes dy anëve të Atlantikut.
Vendimi i Schrems dhe lëvizja e Metës
Lëvizja e Metës është një lëvizje parandaluese (dhe një kërcënim serioz, për dhjetëra mijëra kompani evropiane që kanë themeluar biznesin e tyre mbi trafikun dhe reklamat në Facebook dhe Instagram dhe në shërbimet e tyre të mesazheve) përballë rishikimit të marrëveshjeve dypalëshe për shkëmbimin e të dhënave midis SHBA dhe Evropës. Çështja ka qenë në një harresë legjislative që nga korriku 2020, që kur vendimi Schrems i Gjykatës Evropiane të Drejtësisë pezulloi Mburojën e Privatësisë (i cili zëvendësoi Portin e Sigurt, i cili nga ana e tij u fundos në 2015 nga një vendim evropian) sepse nuk parashikonte garanci të mjaftueshme që në transferimin e të dhënave personale të qytetarëve evropianë në një vend të tretë të respektohen standardet e privatësisë të vendosura në Evropë, veçanërisht në lidhje me ndërhyrjet nga agjencitë e sigurisë kombëtare.
