Universi është vërtet i madh. Kur shikojmë në ndonjë drejtim, rajonet më të dukshme të Universit vlerësohen të jenë rreth 46 miliard vjet dritë larg. Ky është një diametër prej 540 sektillion (ose 54 i ndjekur nga 22 zero) milje. Po ky është vetë një mendim i yni sepse askush nuk e di saktësisht sesa i madh është Universi realisht.
Që kur Universi shprehu ekzistencën rreth 13.8 miliardë vjet më parë, është zgjedhur edhe më shumë. Por për shkak se askush nuk e di moshën e saktë të Universit, e bën të ndërlikuar të përkactohet sesa larg shtrihet përtej kufijve që asaj ne mund të shohim.
Një pronë që astronautët janë përpjekur të përdorin për të ndihmuar të gjejnë moshën e Universit, është njohur si Hubble Constant.
“Është një matje sesa shpejt po zgjerohet Universi në kohën aktuale. Hubble Constant përcakton shkallën, madhësinë dhe moshën e tij”, thotë Wendy Freedman, një astrofizikane në Universitetin e Çikagos e cila ka kaluar karrierën e saj duke u marrë me këtë punë.
Universin duhet ta imagjinojmë si një tullumbace të hedhur në erë. Ndërsa yjet dhe galaktikat, si pika në sipërfaqe të tullumbaces, lëvizin larg njëri-tjetrit më shpejt, aq sa e madhe është distanca midis tyre. Nga perspektiva jonë, ajo që do të thotë kjo është sa më larg që është një galaktikë nga ne, aq më shpejt po zmbrapset.
Fatkeqësisht, sa më shumë që astronomët e masin këtë numër, aq më shumë duket se sfidojnë parashikimet e ndërtuara në kuptimin tonë të Universit. Një metodë e matjes së saj na jep drejtpërdrejt një vlerë të caktuar ndërsa një matje tjetër, e cila mbështetet në kuptimin tonë të parametrave të tjerë në lidhje me Universin, thotë diçka ndryshe. Ose matjet janë të gabuara, ose ka diçka me të meta në mënyrën sesi ne mendojmë se funksionon Universi.
Por shkencëtarët besojnë se ata janë afër një përgjigjeje, kryesisht falë eksperimenteve dhe vëzhgimeve të reja që synojnë të zbulojnë saktësisht se çfarë është në të vërtetë Hubble Constant.
“Ajo me të cilën ne si kozmologë po përballemi është një sfidë inxhinierike: si ta masim këtë sasi sa më saktë të jetë e mundur?” thotë Rachael Beaton, një astronome që punon në Universitetin Princeton. Për të përmbushur këtë sfidë, thotë ajo, kërkon jo vetëm marrjen e të dhënave për t’i matur ato, por edhe kontrollimin e kryqëzuar të matjeve në sa më shumë mënyra të jetë e mundur. “Nga perspektiva ime si shkencëtare, kjo ndjehet më shumë si të krijosh një enigmë sesa të jesh brenda një misteri të stilit Agatha Christie”.
Matja e parë ndonjëherë e Hubble Constant në 1929 nga astronomi, Edwin Hubble, e përcaktoi atë në 500 km në sekondë për megaparsek (km / s / Mpc), ose 310 milje / s / Mpc. Kjo vlerë do të thotë që për çdo megaparsek (një njësi e distancës ekuivalente me 3.26 milion vjet drite) më larg nga Toka, galaktikat që shihni janë duke u larguar prej nesh 500 km / s (310 milje / s) më shpejt se ato megaparsek.
Për më shumë se një shekull që nga vlerësimi i parë i Hubble për ritmin e zgjerimit kozmik, ky numër është rishikuar herë pas here. Vlerësimet e sotme e vendosin atë diku midis 67 dhe 74 km / s / Mpc (42-46 milje / s / Mpc).
Një pjesë e problemit është se Hubble Constant mund të jetë e ndryshme në varësi të mënyrës sesi matet.
Shumica e përshkrimeve të mospërputhjes së Hubble Constant thonë se ekzistojnë dy mënyra për të matur vlerën e tij; e para shikon sesa shpejt galaktikat në afërsi po largohen nga ne ndërsa e dyta përdor sfondin mikrovalë kozmik (CMB), drita e parë që shpëtoi pas Big Bang .
Ne ende mund ta shohim këtë dritë sot, por për shkak të pjesëve të largëta të universit që zmadhohen nga ne, drita është shtrirë në valë radioje. Këto radio sinjale, të zbuluara në vitin 1960, na japin depërtimin më të hershëm të mundshëm për atë sesi dukej Universi, informon abcnews.al.
Dy forca konkurruese; tërheqja e gravitetit dhe shtyrja e rrezatimit nga jashtë, luajtën një tërheqje kozmike me universin në fillimet e saj, e cila krijoi shqetësime që ende mund të shihen brenda sfondit mikrovalë kozmike si ndryshime të vogla në temperaturë.
Duke përdorur këto shqetësime, atëherë është e mundur të matet sesa shpejt Universi po zgjerohej menjëherë pas Big Bang dhe kjo më pas mund të zbatohet në Modelin Standard të Kozmologjisë për të nxjerrë shkallën e zgjerimit sot. Ky Model Standard është një nga shpjegimet më të mira që kemi për mënyrën sesi nisi Universi, nga çfarë është bërë dhe çfarë shohim rreth nesh sot.
