Mungesa e emigracionit është kthyer në një problem ekonomik për Amerikën. Kriza e vërtetë nuk është kalimi i kufirit, por mungesa e të ardhurve të rinj, shkruan The Economist
Pothuajse çdo ditë për katër muaj, autobusë që transportonin emigrantë azilkërkues, janë zbarkuar pranë zemrës së pushtetit amerikan, vetëm gjysmë milje larg nga Capitol Hill.
Deri tani, më shumë se 6,000 njerëz kanë mbërritur me këta autobusë, të dërguar nga guvernatorët e Arizonës dhe Teksasit, për të nxjerrë në dukje dobësinë e presidentit Joe Biden në emigracion.
Ky është kapitulli më i fundit në një luftë të gjatë mbi mënyrën se si duhet të kontrollohen hyrjet nga Meksika.
Kjo krizë kufitare ka arritur të mbizotërojë mbulimin mediatik dhe debatin politik rreth emigracionit në Amerikë. Ndërkohë, një krizë e një tjetër lloji po shpërthen: rënia e madhe e emigracionit.
Mungesat në popullsi po e bëjnë të vështirë për kompanitë që të gjejnë punëtorë dhe kjo kërcënon që të shkaktojë më shumë dëme në ekonomi. Por ndërsa kalimet e paautorizuara të kufirit janë një polemikë e përhershme, rënia e emigracionit të përgjithshëm pothuajse nuk është diskutuar fare në Kongres.
Emigrimi neto ndërkombëtar – duke llogaritur ardhjet, qofshin të autorizuara apo jo, dhe nisjet – i shtuan popullsisë së Amerikës 247,000 persona midis korrikut 2020 dhe korrikut 2021. Kjo ishte rritja më e vogël në tre dekadat e fundit dhe më pak se një e treta e mesatares vjetore gjatë asaj kohe.
Pandemia Covid-19 është përgjegjëse për pjesën më të madhe të kësaj rënieje, pasi Amerika ndaloi vizitorët ndërkombëtarë nga dhjetëra vende, mbylli konsullatat në të gjithë botën dhe pezulloi shumë aplikime.
Por rënia kishte filluar që para Covid-19. Emigracioni neto ka rënë që nga viti 2017, viti kur Donald Trump mori detyrën. Kufizimet në udhëtime nga disa vende kryesisht myslimane, ishin prioritete për administratën e tij. Më e rëndësishmja, administrata Trump ngadalësoi procesin e emigracionit, për shembull, duke shtuar intervistat dhe duke rritur tarifat.
Emigrimi ka qenë një tjetër faktor. Numri i meksikanëve që jetonin në Amerikë arriti kulmin 15 vite më parë. Shumë emigrantë të moshuar janë kthyer në shtëpi.
Në të vërtetë, pavarësisht gjithë zhurmës rreth kufirit jugor, popullsia e vlerësuar e emigrantëve të paautorizuar në Shtetet e Bashkuara, ka rënë gjatë së njëjtës periudhë, nga 12.2 milionë në vitin 2007, në ndoshta 10 milionë në 2020-n.
Mungesa është e dukshme në tregun e punës. Giovanni Peri dhe Reem Zaiour nga Universiteti i Kalifornisë, vlerësojnë se deri në shkurt, Amerikës i mungonin afërsisht 1.8 milionë emigrantë të huaj në moshë pune, në krahasim me prirjen pas vitit 2010 (shih grafikun).
Industritë me përqindjen më të lartë të punëtorëve emigrantë, priren që të kenë numrin më të lartë të vendeve të lira të punës. Kjo është e vërtetë në të gjithë spektrin e aftësive profesionale.
Punëdhënësit në sektorin e restoranteve dhe hotelerisë, i cili tërheq një të katërtën e punonjësve nga popullsia e lindur jashtë vendit, nuk mund të plotësonin rreth 15% të vendeve të punës vitin e kaluar.
Në shërbimet profesionale dhe të biznesit, ku punëtorët e huaj përbëjnë një të pestën e punonjësve, duke bërë gjithçka, nga skicat arkitekturore e deri tek përgatitja e taksave, afërsisht 10% e vendeve të punës mbetën të paplotësuara vitin e kaluar. Kjo, nga ana tjetër, mund të kontribuojë në rritjen e shpejtë të pagave, veçanërisht për personat me të ardhura të ulëta.
Nuk është për t’u habitur që rënia e emigracionit mund të ketë ndikim të tillë. Emigrantët e rinj përbënin gati 70% të rritjes së fuqisë punëtore amerikane në vitet 2010.
Gjatë dy dekadave të ardhshme, emigrantët ka të ngjarë të jenë burimi i vetëm i rritjes. Qendra Kërkimore Pew, llogarit se pa të ardhurit e rinj, fuqia punëtore e Amerikës do të binte në 163 milionë persona në vitin 2040, nga 166 milionë në vitin 2020. Nëse emigracioni neto do të kthehej në nivelet para pandemike, fuqia punëtore do të rritej në 178 milionë, deri në vitin 2040.
Nga ana tjetër, fokusi i madh në kufirin jugor të Amerikës duket se e ka errësuar pamjen më të gjerë. Edhe Rezerva Federale nuk e përmendi rënien e jashtëzakonshme të emigracionit si një shkak të shtrëngimit të tregut të punës në asnjë prej raporteve të politikës monetare, drejtuar Kongresit vitin e kaluar.
Në shkurt të këtij viti, ajo më në fund e pranoi se emigracioni i reduktuar ndoshta kishte kufizuar ofertën e punës.
Bizneset po i vërejnë boshllëqet. Në një analizë të botuar më 15 korrik, Dhoma e Tregtisë e SHBA-së nënvizoi se sa të përhapura janë problemet.
Vetëm një në çdo tre individë që kërkonin viza standarde punësimi, ose viza pune sezonale, ishte i suksesshëm vitin e kaluar, ndërsa një në katër aplikantë për viza pune me aftësi të larta do të pranohet këtë vit.
Secila prej këtyre kategorive vizash u nënshtrohet kuotave të krijuara në vitin 1990. Ato “nuk janë përditësuar mjaftueshëm për t’i shërbyer interesit tonë kombëtar”, thotë Jon Baselice nga Dhoma e Kongresit.
Disa vonesa janë absurde. David Bier nga Instituti Cato, një think-tank, vlerëson se indianët me diploma përballen me një pritje 90-vjeçare për t’u pajisur me një green card. Lobistët e ndryshëm, nga grupet e fermave, deri tek shoqatat, i kanë kërkuar qeverisë që ta bëjë më të lehtë punësimin nga jashtë për firmat amerikane. Gjigantët e teknologjisë në Silicon Valley kanë kërkuar prej kohësh të njëjtën gjë, duke argumentuar se kanë nevojë për talent të huaj teknologjik, për të ruajtur avantazhin global.
Megjithatë, ka pak perspektivë për ndryshim të vërtetë. Përpjekja e fundit për reformën gjithëpërfshirëse të emigracionit, dështoi në vitin 2013, e bllokuar nga republikanët.
Ideja atëherë, ishte të kombinoheshin hapje më të mëdha për të huajt për të punuar në Amerikë me njëfarë legalizimi të emigrantëve të paautorizuar, plus siguri më të rreptë kufitare.
E vetmja lëvizje e vërtetë ka qenë forcimi i kontrolleve kufitare, i simbolizuar nga zgjatja e murit kufitar midis Amerikës dhe Meksikës, nga zoti Trump. Mungesa e përparimit në zgjerimin e kanaleve ligjore, ka shtyrë edhe më shumë emigrantë që t’i shohin kalimet e pakontrolluara kufitare dhe kërkesat për azil, si rrugën e tyre më të mirë për në Amerikë.
Disa ekspertë të emigracionit, duke vënë në dukje dështimin e reformës gjithëpërfshirëse, mendojnë se përpjekjet e pjesshme mund të ofrojnë shpresë. Por matematika legjislative është e frikshme, duke kërkuar vota nga dhjetë senatorë republikanë që të miratohet çdo gjë. Edhe brenda Partisë Demokratike, disa zyrtarë janë të kujdesshëm që të mos duken të butë në çështjen e sigurisë kufitare.
“Ne jemi në një pozicion shumë delikat”, thotë një zyrtar i Kongresit në lidhje me diskutimet për emigracionin. “Është e rëndësishme të vazhdojmë t’u kujtojmë të gjithëve ndikimin ekstrem ekonomik që ka mosveprimi”, thotë senatori demokrat, Bob Menendez.
Nuk mungojnë idetë e arsyeshme. Lidhja e emigrantëve me punëdhënësit para se të arrijnë në kufirin jugor të Amerikës, do të ulte presionin mbi kalimet dhe do të ndihmonte bizneset. Marianne Wanamaker, e cila shërbeu si këshilltare ekonomike në Shtëpinë e Bardhë gjatë mandatit të zotit Trump, argumenton se heqja e kufizimeve të vizave për disa profesione të caktuara, do të lehtësonte mungesat e punëtorëve.
“Ne kemi mjete në dispozicion për të zgjidhur çështjet e punës dhe nuk duket se po i përdorim ato”, thotë ajo. “Ky është rezultat i shpërfilljes së problemit të emigracionit për vite me radhë nga politika amerikane”.
Përfundimi është i zymtë: problemet e vitit të kaluar, të shkaktuara nga mungesa e punëtorëve, nuk janë aspak të përkohshme, por janë probleme që do të përsëriten në një Amerikë të plakur, e cila ka harruar që emigrantët janë ata që e kanë bërë vendin atë që është sot.
Përktheu: Lira Muça
MARRE NGA MONITOR
