Media italiane Ilnuovoterraglio i ka kushtuar një artikull grevës së urisë të disa ish-të përndjekurve politikë në Shqipëri, që po mbahet në Qafën e Barit, vend ky ku kanë vuajtur denimin e regjimit komunist 36-vite më parë. Në artikull theksohet se ata kërkojnë rikthimin e vëmendjes së qeverisë, pasi janë braktisur nga politika dhe qeveria për vite me radhë duke mos marë asnjë dëmshbërblim.
Artikulli i plotë: Mos i quani heronj: “Edhe nëse ndoshta janë ose mund të bëhen, kush e di, nuk është qëllimi i tyre”
Për rreth njëzet ditë, gjashtë ish të burgosur politikë shqiptarë janë mbyllur vullnetarisht në burgun fantazëm në të cilin diktatura i kishte burgosur vite më parë.
Ata po zbatojnë formën më të qetë dhe në të njëjtën kohë më të dhunshme të protestës: Grevën e urisë.
Kush jam unë? Pse e bëjnë atë?
Agim, Iliri, Xhevdet, Kostandin, Huanito, Rexhep … por çfarë dobie ka bërja e listës? Të tjerët mund të kishin qenë në vendin e tyre, ata përfaqësojnë qindra në të njëjtën situatë. Fillimisht kishte rreth njëzet protestues, por autoritetet ndaluan një numër kaq të lartë (!) Si masë paraprake kundër pandemisë. Shqetësim i lavdërueshëm: ata mund të vdesin edhe nga uria, por jo Covid-19!
Ata janë ish … jo, jo ish: ata janë akoma të burgosur politikë, regjimet bien, qeveritë ndryshojnë, por statusi i tyre mbetet. Ata u arrestuan për arsye politike nga diktatura komuniste e Hoxhës në burgun e Qafa dhe Barit Puke, në malet e veriut të Shqipërisë, një zonë e paarritshme dhe e izoluar, e detyruar të punojë me forcë të rëndë, të gërmojë miniera ose të kërkojë këneta jo të shëndetshme edhe për njëzet e pesë vjet. siç ishte për Huanito.
Shumë nga shokët e tyre na kanë lënë jetën e tyre, shumë kanë humbur shëndetin e tyre, fizik dhe mendor. Kostandin, një nga yni, humbi krahun, u amputua për shkak të një plage me armë gjatë një trazire që të arrestuarit filluan në 1984.
Dhe tani ai është atje, me të tjerët, përsëri në atë vend kujtesa e zymtë e të cilit nuk do të pushojë më t’i ndjekë. Ata ishin përpjekur të kryenin protestën e tyre në Tiranë, në institutin e të përndjekurve politikë, por u parandaluan nga policia që mbrojti strukturën për më shumë se njëzet e katër orë.
Ata më pas zgjodhën atë vend, padyshim me vlerë të lartë simbolike, por të humbur në botë; do të duket e pabesueshme por edhe pa mbulim telefonik, në një strukturë të rrënuar, pa ujë ose energji elektrike, pa dyer ose dritare, në një zonë të frekuentuar nga ujqër dhe arinj. Ata janë atje, të privuar nga ndihma mjekësore, nga dukshmëria, të injoruar nga të gjithë, në një heshtje mediatike në të cilën qeveria ndihmon për t’i mbajtur ata të zhytur.
Njëri prej tyre është në gjendje kaq të rëndë saqë kërkohej shtrimi në spital; së pari ai më i afërti, në Pukë, pastaj në një më të pajisur në Durrës.
E gjithë kjo për të kërkuar të drejtat e tyre të thjeshta civile.
Ata kërkojnë pension për vitet e gjata të punës së rëndë në burg, veçanërisht për pasojat që kjo ka sjellë në shëndetin e tyre.
Shumica e tyre, pas burgimit, u “kompensuan” me kompensim të paguar në formën e lidhjeve shtetërore, të cilat rezultuan të ishin pak më shumë sesa letra e mbeturinave, që kishin një vlerë reale të barabartë me rreth një të dhjetën e vlerës nominale. Të tjerët kanë caktuar strehim modest social dhe ato janë blerë me çmim tregu. Ata kërkojnë që vlera e këtyre kuponëve të shndërrohet në para dhe që dëmshpërblimi të mbulojë gjithashtu pasurinë e luajtshme dhe të paluajtshme që u ishte vjedhur nga regjimi.
Jo të gjithë arritën, pas rënies së regjimit tiranik në 1991, të ricikloheshin, të hipnin në kamionçinë e fituesve. Në të vërtetë, mbase pikërisht ata që nuk e meritonin atë, pasi kishin bashkëpunuar me diktaturën Komuniste, arritën më mirë se shumë për të pastruar imazhin e tyre dhe për të veshur rrobat e viktimës.
Ata gjithashtu kërkojnë që ata që i persekutuan ata të gjykohen dhe të dënohen për krime kundër njerëzimit.
Deri më tani, nga qeveria, asgjë. Askush që madje ka lëvizur të shkojë t’i takojë, të flasë me ta, të dëgjojë zërin e tyre.
Ajo që ata nuk duan dhe nuk e meritojnë, është që të jenë akoma të burgosur.
Të burgosurit e padukshëm të heshtjes “.
