ALEXANDROS P. MALLIAS
Zhvillimet e vështira, por të parashikueshme dhe arritjet territoriale që janë duke u përpjekur me hapa të qëndrueshëm me kërcënimin e luftës, që do të ndërtohet nga Turqia në zonën e interesave jetike të sigurisë kombëtare të Greqisë (Deti Egje dhe Mesdheu Lindor) na detyrojnë të mbivendosemi ato që tashmë po shpalosen në lagjen tonë ballkanike, veçanërisht kur keni në kufirin tuaj lindor një fqinj agresiv, shtrirë dhe revizionues siç është Turqia.
Historia sigurisht që nuk ka fund. Në lagjen tonë ballkanike, edhe pse mësohet me lente zmadhuese, zakonisht nuk merret mësim. Skenarët ekzistues për një ndryshim të ri të kufirit dhe shkëmbimin e dhunshëm të popullsisë janë rishfaqur kohët e fundit. Si me rastin e proceseve të mëparshme ndërmjet Kosovës (me mbështetjen e Shqipërisë) dhe Serbisë, si dhe për qëndrueshmërinë e strukturës aktuale shtetërore të Bosnjë dhe Hercegovinës.
Ndërrimi i tokës dhe ndryshimi i kufirit diskutohen që prej tre vjetësh midis ish-kryeministrit të Kosovës Hashim Thaçit dhe presidentit serb Aleksandar Vuçiç. Me mbështetjen e hapur të jashtëzakonshme të kryeministrit të Shqipërisë Edi Rama dhe aktorëve të rëndësishëm ndërkombëtarë (të dërguarit diplomatikë të presidentit Donald Trump dhe Federica Mogherini kryesisht).
Definitivisht është pa dyshim një projekt i veçantë dhe njëkohësisht i rrezikshëm. Ashtu si eksperimentet e tjera, edhe ky fillon, si zakonisht, nga lagjja jonë ballkanike. Sipas vlerësimit tim, është e mundur dhe e mundshme të jetë shkas për një përmbysje të përgjithësuar, sipas aspiratave specifike kombëtare, të përmbushjes së status quos territoriale tashmë shumë të rishikuar.
Do të ketë një efekt negativ dhe do të jetë një shembull dhe një model “i rrezikshëm”. Në Ballkan, në Kaukaz, në Lindjen e Mesme dhe më në fund në Evropë. Gjithashtu një precedent interesant dhe i rrezikshëm në Mesdheun Lindor.
A është plani ende në tryezë? Përgjigjja e lehtë është: ajo ekziston, për sa kohë që bashkësia ndërkombëtare nuk e përjashton atë dhe pozicioni i zyrtarëve amerikanë dhe evropianë përmblidhet në frazën gjoja neutrale “u takon shteteve të interesuara të vendosin”.
Për këtë arsye, unë argumentoj se Greqia dhe partnerët tanë në Bashkimin Evropian nuk kanë asnjë arsye ose nxitje të distancohen ose të kufizohen në rolin e vëzhguesit. Për fat të mirë, ne jemi duke ndjekur nga afër zhvillimet. Forcimi dhe azhurnimi i marrëdhënieve tona me Republikën e Kosovës, gjë që u konfirmua gjatë vizitës së ministrit të Punëve të Jashtme, Nikos Dendias, pa dyshim që ndihmon në këtë.
Amatorizmi ballkanik dhe mungesa e stabilitetit dhe efektivitetit të politikës së të ashtuquajturës “bashkësi ndërkombëtare” në rajonin tonë më të gjerë, në kombinim me krijimin jashtëgjyqësor të Turqisë të politikave në Mesdheun Lindor dhe Lindjen e Mesme bëjnë thirrje për reflektim.
Atje ku tensionet ekzistojnë ose mund të lindin për shkak të pretendimeve territoriale, interpretimeve dhe ndjekjes së një rishikimi të traktateve ose mosmarrëveshjeve të sovranitetit kombëtar, kjo recetë serbo-kosovare mund të promovohet në të ardhmen. Sidomos ato që kanë një karakter të qartë territorial dhe konflikt interpretimesh për dominimin e zonave specifike (toka dhe ishulli). Vështirë se një marrëveshje ose traktat ekzistues që përmban rregullime territoriale ose klauzola, tani e tutje mund të klasifikohet si përfundimtar ose i parishikueshëm; në veçanti ato për të cilat është hapur një debat i njëanshëm për interpretimin ose rishikimin e tyre. Le t’i kushtojmë vëmendje pak më të mirë edhe këtij parametri.
Përvoja e fundit 30-vjeçare në Ballkan mëson se rishikimi i kufijve nën pretekstin e politikës së “zgjidhjes” së çështjeve në pritje nuk është fundi. Nuk është as fillimi i fundit. Zakonisht shënon fillimin e një rruge të re, me një fund të panjohur. Kutia e Pandorës hapet edhe një herë.
Brenda dhe jashtë mjedisit tonë ballkanik zhvillimet e vështira, por të parashikueshme dhe arritjet territoriale që janë duke u përpjekur me hapa të qëndrueshëm me kërcënimin e luftës që do të ndërtohet nga Turqia në fushën e interesave jetike të sigurisë kombëtare të Greqisë (Deti Egje dhe Mesdheu Lindor) na detyrojnë të mbivendosemi çfarë po shpaloset tashmë në lagjen tonë ballkanike, veçanërisht kur keni një fqinj agresiv, të shtrirë dhe rishikues të tillë si Turqia në kufirin tuaj lindor./ Alexandros P. Mallias diplomat, shkrim i botuar në median greke Bulevard/ Zeri
